Film zapowiadany jako kolejna polska superprodukcja, którego przeprowadzoną z wielką pompą premierę transmitowała publiczna telewizja. Ekstatyczne relacje prezenterki zachęcały do odwiedzenia kin, a indagowani aktorzy zachwalali reżyserską pracę Jerzego Hoffmana, fantastyczne ujęcia, nowoczesne technologie użyte przy ich realizacji i wierne oddanie ducha epoki. Opowiadali także o odgrywanych rolach – na marginesie należy dodać, że w podejrzenie niewielu słowach. Atmosfera wokół filmu byłą gęsta niczym bitewny pył i, niestety, wystarczyło wybrać się na seans, aby rozwiała się niczym on przy mocniejszym (...) Czytaj dalej...

Większość naszych czytelników słyszała zapewne o głośnej sprawie samosądu we Włodowie (woj. warmińsko-mazurskie), który miał miejsce w lipcu 2005 roku. Mieszkańcy małej wsi, którzy zdani jedynie na siebie byli zmuszeni wytrzymywać swoisty terror, jakiego dostarczał im ich własny sąsiad-recydywista, w obawie o życie swoich bliskich postanowili wziąć sprawiedliwość we własne ręce i pod wpływem emocji zakończyć wieloletnią gehennę. Sprawa, która szybko stała się dosyć medialna, przez kilka lat była na ustach nie tylko dziennikarzy, socjologów, psychologów czy znawców prawa, lecz (...) Czytaj dalej...

Amerykański socjolog przez wiele lat pochylał się nad zjawiskiem konsumpcjonizmu, a finalnym etapem jego prac było popełnione dzieło, które mam przyjemność recenzować. Analizy dokonał na podstawie rzeczywistości państwa hiperkonsumpcji, gdzie materiału do badań mu nie brakowało – Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej. Autor teorii „makdonaldyzacji społeczeństwa” jak na przedstawiciela socjologii krytycznej przystało objaśnia złożony problem życia społecznego maksymalnie prostym językiem, dalekim od uniwersyteckiego żargonu. W związku z tym, w dyskursie akademickim często ujęcie problemu przez Ritzera spotyka się z nieuzasadnionym zarzutem (...) Czytaj dalej...

Rynek książek używanych zalany niskiej wartości dziełami zaspokajającymi najprostsze ludzkie emocje nakazał mi sięgnąć po pozycję, która już w przypisach prezentowała się nieszablonowo. Kilka słów będących quasirecenzją dobitnie dały znać, iż od pierwszej strony nie będzie w niej miejsca na erotykę, romans bądź poradnik dla gospodyń domowych. Odbiorca mógł jako pewnik przyjąć, iż będzie mieć kontakt z wciągającą fabułą orbitującą wokół tematyki NWO; cytując: „Wykorzystując nastroje społeczne oraz obawy, jakie niesie ze sobą ogólnoświatowe zagrożenie terroryzmem, rząd Stanów Zjednoczonych wprowadza (...) Czytaj dalej...

Wczoraj, czyli 25 lutego miała miejsce premiera filmu Antoniego Krazue „Czarny Czwartek. Janek Wiśniewski padł”. Od dłuższego czasu czekałem, by zobaczyć tę produkcję zachęcony efektownymi zwiastunami, w tym teledyskiem Kazika, który wykonał „Balladę o Janku Wiśniewskim”. Do kina udałem się w dzień premiery, zastając o dziwo (albo i nie) niemal pustą salę. Cóż, nie ma pokazu 3D ani Stevena Seagala… Postaram się pokrótce opisać „na świeżo” moje odczucia po filmie.

Akcja filmu rozgrywa się na wybrzeżu gdzie w 1970 roku (...) Czytaj dalej...

Nudny lutowy wieczór, w telewizji kolejna chamerykańska romantyczna komedia o kobietach w średnim wieku, znudzonych niedojrzałymi facetami i szukających prawdziwego uczucia. Wyłączam złodzieja czasu, prądu i myślenia, po czym zapuszczam najnowszy album formacji First Blood, pochodzącej z San Francisco w Kalifornii.

First Blood byli do tej pory znani głównie z niezłego albumu pt. Killafornia, wydanego 4 lata temu, można też było ich kilka razy zobaczyć w Polsce. Od wydania poprzedniej płyty intensywnie koncertowali i pracowali nad nowym materiałem. (...) Czytaj dalej...

Galicyjski zespół Tormentia bardzo szybko zdobył uznanie słuchaczy. Debiutancki materiał „Krew za krew” okazał się być jedną z najlepiej odebranych płyt na naszej scenie w zeszłym roku. Apetyt na solidne patriotyczne, metalowe granie podsycił również split z Gammadionem i Hammer of Hate. Na zapowiadany na koniec roku drugi długograj również czekaliśmy z niecierpliwością, szczególnie po pojawieniu się wiadomości, że gościnnie w kilku utworach udzieli się Dennis, wokalista cenionego hatecore’owego zespołu H8machine zza oceanu. Ta wiadomość była również zwiastunem delikatnej zmiany (...) Czytaj dalej...

Z polskim rapem czy tam hip hopem (to drugie określenie jest dla mnie swoją drogą jakąś obelgą) nigdy nie miałem wiele wspólnego. Ot posłuchało się Peji, Borixona, Zipery i właściwie na tym koniec. O wiele chętniej słuchałem i wracałem (wracam dalej) do dokonań zagranicznych twórców takich jak serbski Beogradski Sindikat czy rosyjski 25/17. Głównie dlatego, że w twórczości tych składów potrafię znaleźć więcej odniesień do swojego systemu wartości niż w twórczości Polaków (BS to kilku typowych serbskich chłopaków mających patriotyzm (...) Czytaj dalej...

Jakiś czas temu wpadło mi nie tyle w ręce co na twardy dysk demko zawierające akustyczny materiał nagrany przez młodą damę należącą do jednej z ukraińskich grup autonomicznego oporu. Ket, bo o niej mowa, jest niektórym znana między innymi z ciskania majonezem (czy musztardą?) w polityków – filmik obiegł kilka for w naszym internecie. Jednak recenzja nie tyczy się majonezu, ani komucha dla którego był przeznaczony. Ket dysponuje sporym talentem, choć może jeszcze nie do końca oszlifowanym, mówimy jednak o (...) Czytaj dalej...

Kultura masowa stanowi pas transmisyjny między globalnymi elitami, a społeczeństwami przez, który to przesyłane są treści mające w sposób odpowiedni modelować myślenie tzw. zwykłych ludzi. Toteż filmy o wielkim nakładzie finansowym budzą we mnie liczne podejrzenia. Nie inaczej było, gdy w ramach wolnego popołudnia wybrałem się na obwołany przebojem kinowym Avatar 3D –  w reżyserii J.Camerona.

Film ten zebrał wiele pozytywnych recenzji; zwłaszcza jeśli brać pod uwagę oprawę wizualną, wysokiej jakości efekty specjalne, oraz bogactwo scenerii  to aspekty te nie (...) Czytaj dalej...

„Русское Сопротивление”, czyli w wolnym tłumaczeniu „Rosyjski opór” to film dokumentalny wyprodukowany przez rosyjskich aktywistów, związanych między innymi z organizacjami Russkij Obraz i Russkij Verdikt oraz stroną whitememory.org. Jak głosiła zapowiedź, to film o „istotnych wydarzeniach we współczesnej Rosji: o walce, ideologii, więzieniu i sile woli”. Materiały dokumentalne zawarte w filmie kreślą alternatywne tło zjawiska zwanego w demoliberalnych mediach „rosyjskim ekstremizmem” – działalności bezpośredniej rosyjskich nacjonalistów, demonizowanej i odcinanej od kontekstu aby przedstawić Rosję jako kraj dzikiego rasizmu, bezprawia, w (...) Czytaj dalej...

Pewnego razu przeglądając używane książki w jednym z centrów handlowych, do rąk wziąłem nieznaną mi wcześniej pozycję francuskiego pisarza, która na okładce zareklamowana była przypisem Rafała A. Ziemkiewicza jako „Szokująca opowieść o końcu białej cywilizacji”. Nie zastanawiając się dłużej, wziąłem. Choć krótkie recenzje na tyle książki tylko zachęcały mnie do jej szybkiego przeczytania, wpierw postanowiłem poszukać informacji o jej autorze. Okazało się, że Jean Raspail jest we Francji znanym „pisarzem skrajnej prawicy”, o którym we francuskich mediach nie potrafią się (...) Czytaj dalej...